Dzisiejszy wyjazd był bardzo spontaniczny. Jak nigdy żona źle się czuła i kazała mi iść na rower. Napisałem kilka SMSów do znajomych i odpowiedział tylko kolega Oki. O 12 spotkaliśmy się na Błoniach. Początkowo w Planie była Bochnia a następnie powrót przez Gdów.

Dość szybko zmieniliśmy trasę i skierowaliśmy się do Puszczy Niepołomickiej. Ledwo opuściliśmy Kraków i im bliżej Niepołomic, tym więcej "robót drogowych" i rozkopanych dróg mieliśmy do pokonania. Troszkę było przebijania się.

W Puszczy Niepołomickiej troszkę podkręcone tempo odebrało mi zapasy sił. Zaczynałem słabnąć. Wprawdzie miałem na liczniku dopiero 50 km, ale nogi jakoś tak dziwnie ciężkie były. Myślałem żeby wracać powoli do domu. Dość spontanicznie wyszło i odpuściliśmy Bochnię. Zamiast tego odbiliśmy na Nowe Brzesko i przez Świniary dojechaliśmy do kolejnego punktu na naszej trasie.

W Nowym Brzesku zrobiliśmy, krótki postój. Ledwo żywy zostałem uratowany przez kolegę jedzeniem - niestety nie planowałem tak dalekiego dystansu i nie zabrałem ze sobą kasy (eh...). Powrót do domu przez Złotniki i Igołomię był drogą przez mękę. Nogi nie chciałby w ogóle kręcić a trzeba było spierniczać z głównej ulicy bo ruch samochodowy był bardzo natężony.

Tuż przed Krakowem odbijamy na Ruszczę, przejeżdżamy pod mostem i bocznymi drogami dobijamy do Węgrzc. Ostatecznie rozstajemy się z Okim w miejscu wylotu z Krakowa na Warszawę. Ostatkiem sił dobijam do domu.

Pogoda była idealna, nie było może ciepło, ale ku mojemu zaskoczeniu słońce świeciło na tyle mocno że moja rowerowa opalenizna wzmocniła się. Niestety jesień zbliża się wielkimi krokami i mimo sprzyjającej rowerowym wojażom pogodzie czuć że niedługo rowerowe wycieczki będą rzadsze.

Po tygodniu przerwy w jeździe na rowerze przyszedł czas na wznowienie jazdy. Na forum Bikeholików pojawiła się wczoraj informacja że o 17:30 jest zbiórka na Błoniach w ramach projektu "Polska na rowery". Miało być sporo osób oraz trening z Bartkiem Janowskim. Zapowiadało się ciekawie...

Na szybko zmieniłem oponki w przełajówce i ruszyłem na Błonia. Z minuty na minutę zgromadzona grupka kolarzy powiększała się. Ostatecznie było grubo ponad 20 osób - w dużej mierze "zwykli" rowerzyści oraz garść ścigantów. Co mnie trochę rozśmieszyło, to konieczność podpisania oświadczenia, że zdajemy sobie sprawę z możliwości doznania kontuzji.

Zrobiłem mały błąd przed wyjazdem - nie rozciągnąłem mięśni. W terenie nie jeździłem prawie 3 miesiące i trochę nie przygotowany byłem do takiego szarpania jakie sobie zapewniłem. Pierwszy podjazd i zaczynam czuć, że trochę przesadziłem z tempem. Czołówka zatrzymuje się i czekamy na resztę rowerzystów.

Im głębiej w las tym tempo wolniejsze i coraz więcej postojów. Każdy przystanek odbywał się przy stromym, technicznym zjeździe na którym Bartek pokazywał swoje godne podziwu umiejętności. Po trzech takich przerwach zaczęło mi się nudzić. Zaproponowałem koledze z grupy - Nimroothowi żebyśmy odbili i sami zrobili sobie trening.

Od tej chwili wyjazd nabrał sensu. Przyspieszyliśmy tempo, pojechaliśmy na czerwony szlak. Trochę mi zajęło zanim wczułem się z powrotem w jazdę terenem. Niestety na jednym ze zjazdów przesadziłem z prędkością i wczuwaniem się - ponieważ robiło się coraz ciemniej nie zauważyłem że zbliżam się do wypełnionej kamieniami ścieżki. W pewnym momencie tak przypierniczyłem kołem w kamienie że myślałem iż nie zostało z niego nic.

Na szczęście rower jechał dalej a koło, ku mojemu zdziwieniu, nawet się nie skrzywiło - chociaż kółka w mojej przełajówce ważą prawie dwa kilo to muszę powiedzieć że Miaviki Aksiumy są nie do zdarcia. Po około godzinnej jeździe w lasku dobiliśmy z kolegą z powrotem do Błoń, gdzie zrobiliśmy jeszcze kilka kółek.

Moje małe święto rowerowe dobiegło końca. Dzisiaj minął 3 etap a w zasadzie przeleciał, gdyż jechaliśmy momentami tak szybko że większości nie zdążyłem zapamiętać :-) Ale od początku.

6:45 dzwoni budzik, czas na śniadanie. Wstaję z łóżka a mięśnie nóg jakoś tak dziwnie mnie bolą - dawno nie miałem tego uczucia. Zemściło się na mnie wczorajsze lenistwo, czyli to że nie chciało mi się zrobić recovery drinka. Niby zjadłem trochę białka, ale niestety dla mnie nie to nie to samo. Pomyślałem sobie że będę dzisiaj pokutował.

Poranek jeszcze chłodniejszy niż wczoraj. Przed wyruszeniem w drogę dowiadujemy się że trasa została nieznacznie skrócona. Na szczęście organizator odpuścił ostatni fragment etapu, co tłumaczył względami bezpieczeństwa. Dla mnie to była dobra wiadomość jako że każdy kilometr mniej oznaczał krótszą męczarnię.

No i ruszyliśmy. Czekało na nas około 80 km po nieco mniejszych górkach niż na pierwszym etapie, ale sumarycznie przewyższeń wychodziło więcej - podobno. Już od samego startu zafundowano nam piekło. Podjeżdżaliśmy pod Kamesznicę, betonowymi płytami - oj bolało, momentami nawet bardzo. Każdy kto jechał obok mnie przeklinał pod nosem. Przyjemność?? Zerowa. Zastanawiałem się jaki jest sens prowadzenia trasy po takiej kiepskiej nawierzchni. Zamiast walczyć między sobą walczyliśmy z podjazdami. Szczęśliwy był ten, kto miał kompaktową korbę i górską kasetę.

Na szczęście na koniec tego męczącego wstępu był mój ulubiony zjazd do Milówki. Uformowała się nieduża grupka, w której z kolegów z grupy był tylko Waldek. Starałem się wypatrzeć na horyzoncie Gresa, czy przypadkiem nie dołącza do nas ,ale koniec końców doszedłem do wniosku że jest szansa na lepszy wynik i postanowiłem trzymać się grupy.

Milówka -> Nieledwia -> Kiczora. Dość płaski fragment, jedziemy po pseudo zmianach - bez ładu i składu. Raz na jakiś czas pewien niespokojny gość wyskakuje przed grupę wykrzykując że za wolno jedziemy. A peletonik i tak swoim tempem sunął na przód. Za Kiczorą kolejny cholerny podjazd. Trochę mi się dłużył, ale na szczęście nikt z grupy nie odskakiwał więc jechało się w miarę znośnie. Później zjazd, mijamy Laliki i wpadamy w leśne ścieżki, które znane były z pierwszej edycji Road Trophy.

Od tej chwili tempo jedynie wzrastało. Zatrzymałem się na pierwszym i jedynym bufecie, podobnie jak wszyscy z moich towarzyszy. Ponieważ musiałem się najeść arbuza, zostałem w tyle i aż do Czech musiałem samotnie nadrabiać straty.

Fragment trasy przez Czechy to praktycznie same zjazdy. Wprawdzie po przejechaniu połowy moje nogi mówiły zdecydowanie "DOŚĆ!", starałem się jeszcze wychodzić na zmiany i podkręcać tempo. Momentami myślałem na co mi to, ale koniec końców zależało mi na jak najlepszym wyniku. Chciałem dojechać w grupce do Polski i już w swoim tempie wczołgać się pod Ochodzitą.

Plan udało się spełnić w 100%. Do Istebnej wjechałem w takim samym składzie jak na początku etapu. Później grupka zaczęła się rwać i ci co zachowali więcej sił zaczęli uciekać pod górę. Co chwilkę zerkałem czy za moimi plecami nie widać Waldka, który został z tyłu jeszcze zanim zaczęliśmy podjazd za Kiczorą.

Bez większego kryzysu wpadam na metę. Mimo że psychicznie nie czułem jakiegoś zmęczenia, to mięśnie bolały potwornie. Podobnie jak lewe kolano, które na ostatnim podjeździe zaczęło wysiadać. Niedługo za mną dojechali pozostali Bikeholicy.

Po powrocie do kwatery dowiedziałem się że kolega z grupy, jadący przede mną wpadł w dziurę uszkadzając przednie koło. Na szczęście defekt nie był na tyle duży i mógł kontynuować dalszą jazdę. Nasz grupowy mistrz - Saint, był drugi co dawało mu ostatecznie drugie miejsce w klasyfikacji generalnej.

Co do reszty wyników to nie orientuję się za bardzo. Wiem tylko tyle że nie byłem ostatni i że dojechałem z czasem 3 godzin i 8 minut. Niestety bardzo szybko musiałem wracać do Krakowa gdyż czekała na mnie praca. Dla mnie to święto bardzo szybko dobiegło końca.

Podsumowując całą imprezę to muszę powiedzieć że czuję się trochę rozczarowany. Rok temu Road Trophy tętniło życiem, była to impreza z pompą i kolarskimi gwiazdami. W tym roku było bardzo kameralnie. Ledwie 99 zawodników. Prawie wszyscy prezentowali bardzo wysoki poziom co powodowało że ciężko było o jakieś lepsze miejsce. Ze strony organizacji nie ma za bardzo się do czego przyczepić. Bufety, posiłki, oznakowanie trasy, wszystko było bardzo dobre.

Zastanawiam się tylko czy wytyczanie takiej piekielnie trudnej trasy ma sens?? Przecież chodzi o to żeby współzawodniczyć między sobą a nie przyjechać żeby upodlić się i walczyć z podjazdami - chociaż zapewne jedno nie wyklucza drugiego.

Natomiast co do mojego występu to był on dla mnie wielką miłą niespodzianką. Przed startem starałem się w miarę często trenować i podnosić formę. Zdrowo się odżywiać, dobrze spać. I....udało się. Wbrew moim obawom jechało mi się znacznie lepiej niż przed rokiem, dałem z siebie 200%

No i minął drugi etap. Jak dla mnie był to najtrudniejszy odcinek jaki miałem okazję przejechać w życiu. Po drodze mieliśmy 6 ciężkich podjazdów: 2x pod Ochodzitą, Kocierz trasą widokową, pod Orle Gniazdo w Szczyrku, Salmopol i Kubalonka.

Rano jak się obudziłem czułem się nienajlepiej. Na myśl o etapie liczącym 150 km i o tych 6 ciężkich podjazdach robiło mi się słabo. Śniadanie zjadłem lekkie, w związku z nudnościami, które dopadły. Zbliżała się godzina 9 - do startu było coraz mniej czasu.

Poranek był wyjątkowo zimny, ale dzień zapowiadał się upalny. Pierwsze ruchy korbą a nogi były zupełnie jak z waty. Jako że nie nastawiałem się dzisiaj na ostrą walkę (w przeciwieństwie do pierwszego etapu), siadłem na kole Waldka i Gresa z mojej grupy. Pierwszy podjazd po Ochodzitą, był bardzo ciężki. Nogi nie rozgrzane, serce nie mogło wejść na obroty większe jak 174 ud/min. Czułem że wczorajszy etap dał mi ostro w kość.

Czołówka zdążyła już odjechać. Ja zostałem razem z Waldkiem. Jakoś tak mi się udało że resztę zostawiliśmy w tyle i zjazd z Ochodzitej w kierunku Milówki rozpoczęliśmy we dwójkę. Na samym dole, tuż przed rondem w mieście dojechała do nas dość spora grupa (jechał w niej Gres i Staszek Radzik). Koniec końców trochę im to ułatwiliśmy zwalniając nieco na zjeździe - jazda w parze po płaskim fragmencie trasy nie należała do mądrych decyzji.

Jako, że po górach jeździć nie lubię, od Milówki do Kocierzy jechało mi się idealnie. Ile sił w nogach starałem się ciągnąć grupę - momentami było płasko więc mogłem się "wykazać". Na tych kilku niewielkich podjazdach, które stanęły nam na drodze starałem się nie odpaść od grupy. Szaleńcza pogoń na wąskich, wiejskich zjazdach byłaby głupotą, tym bardziej że o mały włos wpakowalibyśmy się w koparkę, która wyjechała z przeciwka na jednym z zakrętów.

Dość liczna grupa w której jechaliśmy była bardzo zgrana, jak również byliśmy na podobnym poziomie jeśli chodzi o formę. Niewiele przed pierwszym bufetem, Staszek Radzik gubi rękawki i musi zawrócić. Chwila przerwy na arbuza, uzupełnianie bidonów i pakujemy się na bardzo stromy podjazd, który z pewnością miał rozgrzać mięśnie przed tym co nas czekało.

Grupa rozpadła się na kilka części. Z przodu Waldek ucieka z jakimś gościem. Gdzieś w pierwszej połowie ja z innym kolarzem. Z tyłu reszta. Kolejny debilny, stromy zjazd wąską dróżką, na którym trzeba walczyć o przetrwanie z nadjeżdżającymi autami.

Niewiele czasu mija jak grupa znów jest w całości, zwalniamy nieco tempo - przed nami Kocierz Rychwałdzka. Normalnie podjazd nie jest jakiś zabójczy, ale tym razem z racji uszkodzonej nawierzchni musimy na szczyt wbijać się bokiem, dodam że baaardzo stromym. Już na samym początku podobnie jak mniejszość odpuszczam przepychanie i zsiadam z roweru. Kaseta 12-25 robi swoje i w zupełności nie wystarcza na 20% podjazd - uznaję że nie ma sensu się napinać.

Na szczęście wszelkie straty na podjeździe udało mi się odrobić na zjeździe. Dogoniłem Gresa i kilku innych zawodników. Powoli zaczynam odczuwać ponad 50 kilometrów, które do tej pory przejechaliśmy. Kierujemy się na Żywiec i jezioro Żywieckie. Jadąc z prawej strony zbiornika wodnego, początkowo po bruku a później po bruku, zaczęliśmy moim zdaniem najnudniejszy fragment całego dystansu.

Na jednym z zakrętów kolega - Szalony Ślimak, o mało co nie zalicza czołówki z ciężarówką. Trasa z początku obfituje w hopki i dość spore natężenie ruchu. Im bliżej Szczyrku tym bardziej płasko i coraz wyższa temperatura - ostatecznie maksimum w słońcu wynosiło 32 stopnie Celsjusza. Grupa jedzie coraz wolniej, natomiast Waldek zupełnie jakby nie był zmęczony, odskakuje i jadąc swoim tempem oddala się.

Kolejny ciężki podjazd na Orle Gniazdo, w sumie była to niespodzianka jako że do tej pory (o ile nie mylę się) nie biegł tamtędy wyścig. Na szczycie czeka na nas bufet a następnie dość kręty, wąski i stromy zjazd. To właśnie tutaj inny kolega z grupy (Michał) zostaje potrącony lusterkiem przez busa, który na siłę chciał go wyprzedzić. Miękkie pobocze uratowało go przed większymi obrażeniami. Niestety dalej nie mógł kontynuować jazdy.

Jako że z Gresem trochę dłużej posiedzieliśmy na bufecie, toteż podjazd pod Salmopol pokonywaliśmy praktycznie sami. Tuż przed samym szczytem przełęczy Salmopolskiej dojeżdża do nas zawodnik z Jaskółek oraz jedna dziewczyna. Wbrew wszelki obawom, oraz doświadczeniom podjazd ten minął mi szybko i bez kryzysu. Zważywszy na ilość przejechanych w tym roku kilometrów oraz formę, był to ogromny wyczyn w moim wykonaniu.

Przedostatni podjazd pod Zameczek. Z początku jedziemy we 4 osoby. Ryzykuję zamulenie i zarzucam żel, który zachowałem na czarną chwilę. Niedługo musiałem czekać, jak prawie pusty żołądek przyjmuje kopa energetycznego. Zmęczenie, które dopadło mnie przed podjazdem odeszło na chwilę w przyszłość. Staram się gonić Gresa i dziewczynę, którzy jechali szybciej. Z tyłu zostaje zawodnik z Jaskółek.

Kolejny sukces dnia, podjeżdżam pod Kubalonkę bez kryzysu. Na zjeździe do Zwardonia doganiam dziewczynę. Gdzieś tam w oddali widzę Gresa. Niestety bardzo zmęczone mięśnie karku nie pozwalają mi się złożyć by jechać szybciej, dlatego praktycznie cały zjazd pokonuję w górnym chwycie. Tuż przed ostatnim podjazdem do Istebnej odpuszczam szybszą jazdę - nie chcę by ktoś mnie wyprzedził na ostatniej wspinaczce.

Jadąc dość wolno, swoim tempem wyprzedam gościa z którym jechaliśmy w grupie na początku. Droga do Ochodzitej mija bez rewelacji. Meta coraz bliżej. Ostatni zakręt i o mały włos wpierdzieliłbym się pod autokar. Nareszcie koniec. Jedyne o czym marzę to zimna Pepsi i chwila odpoczynku. Gres odjechał mi na 2 minuty. Już na mecie dowiaduje się że kolarz z Jaskółek, którego zostawiliśmy na podjeździe pod Kubalonkę przyjechał przed nami - SIC! Nie wiadomo czy specjalnie, podobnie jak on kilka osób przyjechało krótszą drogą, inna część pogubiła się na koniec i nadrobili kilometrów.

Z początku wyniki nie wyglądają za ciekawie. Możliwe że jestem ostatni w kategorii. Na szczęście koniec końców, za mną przyjeżdża jeszcze 2 zawodników, co ostatecznie lokuje mnie na 3 miejsca przed ostatnim kolarzem.

Z jednej strony wynik, który wykręciłem nie jest kiepski. Z drugiej strony poziom w tym roku jest bardzo wysoki - także pocieszam się że lepiej być najgorszy wśród najlepszych niż odwrotnie. W sumie na 33 kolarzy w mojej kategorii byłem 30, tuż za kolegą z grupy Gresem. Najbardziej cieszy mnie fakt, że ten morderczy etap przejechałem bez kryzysu, co oznacza że mogłem jechać bardziej agresywnie. Nie ukrywam że jestem cholernie zmęczony i nie wiem jak będzie jutro, ale cieszę się że nie pokonały mnie te wszystkie ciężkie podjazdy.

No i stało się. Kolarskie święto w pełni. 3 dni ścigania po zarąbistych górkach. Forma może nie jest jakaś rewelacyjna ale na pewno lepsza niż rok temu.

Dzisiejszy etap liczył 88 km, biegł przez 3 większe podjazdy. Pierwszy pod Kubalonkę, drugi pod Salmopol i na koniec pod Koczy Zamek.
Początkowo chciałem pomóc najlepszemu z Bikeholików - Saintowi. Ale jak tylko ruszył ostry start, zostałem daleko za nim. Niestety za wysokie progi jak na moje nogi. Podczepiłem się pod innego kolegę i wspólnie nakręcaliśmy tempo pod Kubalonkę.

Na szczycie zaczęliśmy szalony zjazd do 81 km/h miejscami. Wspólnie udało się nam dojechać do Wisły i odskoczyć większej grupie. Niestety przyblokowała nas ciężarówka i nasza praca spełzła na niczym.

Minąwszy Wisłę zaczęliśmy wspinaczkę pod Salmopol. Myślałem że pierwszy podjazd będzie wszystkim na co mnie stać, a ku mojemu zaskoczeniu serce i nogi rozkręciły się i nie odpadłem od grupy.

Ponownie zaczęliśmy szybko zjeżdżać, niestety tym razem grupa trzymała się bardzo blisko a i ryzykowanie było bez sensu. Dojeżdżamy do bufetu, który mieścił się koło 50 kilometra. Uzupełniam jeden bidon, biorę arbuza i staram się gonić grupę, która zdążyła już odjechać.

Słońce grzeje coraz mocniej, a ja zaczynam powoli słabnąć. Kiedy już mam ochotę odpuścić grupa nagle zwalnia. Udaje mi się dogonić kolegę z grupy a trasa nieco wypłaszcza się. Ponownie mogę wskoczyć na swoje obroty.

Gdzieś koło 67 kilometra zaczyna się nieduża górka, na której odpadam. Dopada mnie nieduży kryzys. Od tej chwili aż do Milówki jadę sam. Tuż przed skrętem na rondzie w Milówce dogania mnie większa grupa. Mimo chęci pogoni, z kilometra na kilometr jedzie mi się coraz gorzej. Ostatni kilometr to 20% podjazd, na którym z braku sił i z powodu nudności schodzę z roweru. Trochę podprowadzam i odzyskawszy sił przepycham ostatnie metry do mety.

Z czasem 3h i 9 min melduję się 24 w swojej kategorii. Porównując swój wynik do 33 zawodników z mojej kategorii wygląda to dość blado. Niemniej jednak ze swojej jazdy jestem bardzo zadowolony.

Ogólnie to wyścig w tym roku zdaje się być skromniejszy. Nie ma już gwiazd polskiego kolarstwa, jest tylko jedno stoisko rowerowe, kolarzy startujących jest coś około 100 i to prawie sami mocni zawodnicy.

Jutro etap 150 km. Ma być 2x więcej podjazdów niż dzisiejszego dnia i prawie dwa razy dłuższy dystans. Z pewnością nie będę wariował, chcę zachować sił na trzeci dzień, co więcej nie czuję się na siłach by pokonać taki dystans w górach.